ο κείμενο αυτό γράφεται όχι μόνο γιατί θέλω να δηλώσω και εγώ την προσφορά του αείμνηστου Κωνσταντίνου Μητσοτάκη στην ελληνική οικονομία και τη χώρα γενικότερα, αλλά επιπλέον και για να επισημάνω ένα κενό που πρέπει σήμερα να καλυφθεί, προκειμένου να αναπτυχθεί ο χρηματοοικονομικός τομέας της χώρας.

Ήταν λοιπόν κατά το 2006 όταν ως πρόεδρος του ΣΜΕΧΑ είχα επιδιώξει να προώθηση της ιδέας και του στόχου που είχα (όχι μόνο εγώ, αλλά και η πλειονότητα των παραγόντων της εγχώριας επενδυτικής κοινότητας) έτσι ώστε η Ελλάδα να μετεξελιχθεί σε διεθνές χρηματοοικονομικό κέντρο.

Πολλές φορές έχει ειπωθεί κατά τα τελευταία χρόνια ότι ο συνδυασμός υψηλής φορολόγησης και πολύ μεγάλων ασφαλιστικών εισφορών επηρεάζει ιδιαίτερα αρνητικά την επιχειρηματικότητα στη χώρα μας.

Το παράδειγμα που παρατίθεται (βλέπε στοιχεία πίνακα) είναι χαρακτηριστικό. Σε έναν ιδιοκτήτη μιας κερδοφόρου εταιρείας που σημειώνει προ φόρων αποτέλεσμα 100 χιλ., 500 χιλ. και 1 εκατ. ευρώ, του μένουν τελικά αντίστοιχα «στο χέρι» 23 χιλ., 130,5 χιλ. και 288 χιλ. ευρώ. Δηλαδή στην πράξη ο επιχειρηματίας αυτός μπορεί να αποκομίσει «στο χέρι» μόλις το 23% έως 28,8% της προ φόρων κερδοφορίας που σημείωσε.

Μάλιστα, όπως επίσης φαίνεται στο παράδειγμα, τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα όταν η παραπάνω επιχείρηση δεν έχει έναν, αλλά περισσότερους ιδιοκτήτες (η οροφή της επιβολής των ασφαλιστικών εισφορών υπολογίζεται ανά μέτοχο και όχι συνολικά για την εταιρεία).

Πολλές φορές έχω επισημάνει κατά το παρελθόν ότι λόγω των υψηλότατων φορολογικών και ασφαλιστικών επιβαρύνσεων, ένας εργαζόμενος στην Ελλάδα μπορεί να αμείβεται λιγότερα κατά 30% ή και 40% από έναν συνάδελφό του σε άλλες χώρες του εξωτερικού (πχ Βουλγαρία, Κύπρος) ενώ για την επιχείρηση συνεπάγεται το ίδιο κόστος.

Έχω μάλιστα δώσει πολλά και συγκεκριμένα παραδείγματα, έχοντας τονίσει ότι μέσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον:

Ενόψει της δεύτερης αξιολόγησης, για μια ακόμη φορά οδηγούμαστε στη λήψη λανθασμένων μέτρων, με ευθύνη κυρίως των αποκαλούμενων «θεσμών», που μπορούν και επηρεάζουν, γιατί το μόνο που φαίνεται να τους ενδιαφέρει είναι το να βγουν τα νούμερα για ένα ή δύο χρόνια και να ικανοποιηθούν οι στόχοι που θέτουν.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.

Πολλοί από εμάς δεν συνειδητοποιούμε το πόσο γρήγορα αλλάζει το περιβάλλον στις μέρες μας. Για παράδειγμα, πριν από 25 χρόνια δεν υπήρχαν κινητά τηλέφωνα, πριν από 20 χρόνια μόλις ελάχιστοι μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι άρχιζαν να ανακαλύπτουν το Internet και πριν από μια δεκαετία τα λεγόμενα «μέσα κοινωνικής δικτύωσης» ήταν έξω από τη ζωή μας…

Η Ευρωπαϊκή Ένωση δημιουργεί συνεχώς νέους κανόνες που δεν έχουμε την κατάλληλη οργάνωση και υποδομή να τους αξιοποιήσουμε προς όφελος της ελληνικής οικονομίας, παρά το γεγονός ότι εφαρμόζονται ταυτόχρονα σε όλη την Ευρώπη. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, οι γνωρίζοντες υποστηρίζουν ότι οι εξελίξεις θα τρέξουν πολύ πιο γρήγορα τα επόμενα χρόνια, με τη δημιουργία ενός καινούριου και απρόβλεπτου κόσμου.

Πολλά έχουν ακουστεί και γραφεί κατά καιρούς για τη διαφορά μεταξύ των «οργανωμένων», δηλαδή «εντός κύκλου» και των εκτός κύκλου «Over The Counter» αγορών (ΟΤC).

Και μάλιστα σε ευρύτατους κύκλους επενδυτών αλλά και επαγγελματιών της αγοράς επικρατεί η εντύπωση ότι «η μία πρόκειται για οργανωμένη αγορά και η άλλη για... ανοργάνωτη», ή ότι η OTC αγορά χαρακτηρίζεται συχνά από αδιαφάνεια και από κρυφές χρεώσεις.

Όσοι τα υποστηρίζουν αυτά απλά δεν γνωρίζουν τη σύγχρονη πραγματικότητα του 2017 (μετά τις χιλιάδες σελίδες οδηγιών της ESMA των δύο τελευταίων ετών), την οποία θα επιχειρήσω να παρουσιάσω και να εξηγήσω αμέσως παρακάτω.

Χωρίς καμιά αμφιβολία, αν δεν υπήρχε η Ευρωπαϊκή Ένωση, θα έπρεπε να την εφεύρουμε. Η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι αυτή που έφερε την ειρήνη στη Γηραιά Ήπειρο, είναι αυτή που θεμελίωσε τα δημοκρατικά καθεστώτα στις χώρες της (σε αντίθεση με φασισμούς, χούντες και ολοκληρωτικά μορφώματα του παρελθόντος) και φυσικά είναι αυτή που:

Μόνο το τελευταίο χρονικό διάστημα, άκουσα τουλάχιστον τέσσερις-πέντε υποθέσεις που απασχόλησαν τις αίθουσες των δικαστηρίων, πλην όμως οι κατηγορούμενοι αθωώθηκαν. Άλλες εξ αυτών είχαν απασχολήσει την πολιτική ζωή του τόπου (υπόθεση Βατοπεδίου), άλλες «απλούς πολίτες» ενώ, τέλος, μία τον περιβόητο κόσμο της showbiz.

Η ουσία είναι ότι μόνο σ’ αυτές τις λίγες περιπτώσεις, δεκάδες άτομα κατηγορήθηκαν άδικα, είδαν τη ζωή τους να αναστατώνεται, το όνομά τους να αμφισβητείται ή και να σπιλώνεται, τις καριέρες τους και τις επαγγελματικές τους φιλοδοξίες να ναυαγούν και φυσικά το πορτοφόλι τους να αδυνατίζει εξαιτίας των σημαντικών απαιτούμενων εξόδων νομικής υποστήριξης. Το δημόσιο έχασε και σπατάλησε πολλές ώρες περιττής εργασίας δικαστών, εισαγγελέων, γραμματέων, αστυνομικών, έγγραφου υλικού, αποθηκευτικών χώρων κ.λπ. Θα είχε ενδιαφέρον να γίνει η σχετική μελέτη για τη σπατάλη που γίνεται σε αυτόν τον τομέα.

Βέβαια, κάποιος θα πει πως έτσι λειτουργούν οι δημοκρατίες σε ολόκληρο τον κόσμο: Κάποιοι κατηγορούνται (με ενδείξεις), ορισμένοι από αυτούς παραπέμπονται σε δίκη (με αποχρώσες ενδείξεις) και μέρος αυτών αθωώνεται (λόγω του ότι χρειάζονται αποδείξεις στο ακροατήριο). «Λυπούμεθα για την περιπέτεια των ανθρώπων, αλλά δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς», υποστηρίζουν κάποιοι.

Απέναντι σ’ αυτό το επιχείρημα, ο γράφων έχει να κάνει δύο σημαντικές παρατηρήσεις.

Σημαντική εξέλιξη στις επενδύσεις χρηματοοικονομικών προϊόντων στην Ευρώπη αποτελεί η απόφαση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Κεφαλαιαγοράς (ESMA) να αυστηροποιήσει σε πολύ μεγάλο βαθμό τους εποπτικούς κανόνες, θέλοντας να αποτρέψει πιθανά φαινόμενα εκμετάλλευσης επενδυτών από τις χρηματιστηριακές εταιρείες (ΑΕΠΕΥ).

Με βάση τις οδηγίες της ESMA, οι ΑΕΠΕΥ θα είναι σε κάθε περίπτωσηυποχρεωμένες να αποδεικνύουν πως πράττουν με τον καλύτερο τρόποπροκειμένου να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα των πελατών τους και όχι ενδεχομένως τα δικά τους. Ιδιαίτερη έμφαση βέβαια δίνεται σε εξειδικευμένα προϊόντα, όπως το ξένο συνάλλαγμα (FOREX) και τα CFDs, που είναι μεν σχετικά νέα αλλά παράλληλα και ταχύτατα αναπτυσσόμενα.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.

Θα ήθελα προκαταβολικά να δηλώσω πως στο παρόν άρθρο μου, όπως σε όλα άλλωστε, αναφέρομαι υπό την ιδιότητα του επιχειρηματία και ενός Έλληνα πολίτη (γνώστη των οικονομικών υποθέσεων) που θέλει η χώρα του να πάει μπροστά.

Ξεκινάω λοιπόν.