Μόνο το τελευταίο χρονικό διάστημα, άκουσα τουλάχιστον τέσσερις-πέντε υποθέσεις που απασχόλησαν τις αίθουσες των δικαστηρίων, πλην όμως οι κατηγορούμενοι αθωώθηκαν. Άλλες εξ αυτών είχαν απασχολήσει την πολιτική ζωή του τόπου (υπόθεση Βατοπεδίου), άλλες «απλούς πολίτες» ενώ, τέλος, μία τον περιβόητο κόσμο της showbiz.
Η ουσία είναι ότι μόνο σ’ αυτές τις λίγες περιπτώσεις, δεκάδες άτομα κατηγορήθηκαν άδικα, είδαν τη ζωή τους να αναστατώνεται, το όνομά τους να αμφισβητείται ή και να σπιλώνεται, τις καριέρες τους και τις επαγγελματικές τους φιλοδοξίες να ναυαγούν και φυσικά το πορτοφόλι τους να αδυνατίζει εξαιτίας των σημαντικών απαιτούμενων εξόδων νομικής υποστήριξης. Το δημόσιο έχασε και σπατάλησε πολλές ώρες περιττής εργασίας δικαστών, εισαγγελέων, γραμματέων, αστυνομικών, έγγραφου υλικού, αποθηκευτικών χώρων κ.λπ. Θα είχε ενδιαφέρον να γίνει η σχετική μελέτη για τη σπατάλη που γίνεται σε αυτόν τον τομέα.
Βέβαια, κάποιος θα πει πως έτσι λειτουργούν οι δημοκρατίες σε ολόκληρο τον κόσμο: Κάποιοι κατηγορούνται (με ενδείξεις), ορισμένοι από αυτούς παραπέμπονται σε δίκη (με αποχρώσες ενδείξεις) και μέρος αυτών αθωώνεται (λόγω του ότι χρειάζονται αποδείξεις στο ακροατήριο). «Λυπούμεθα για την περιπέτεια των ανθρώπων, αλλά δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς», υποστηρίζουν κάποιοι.
Απέναντι σ’ αυτό το επιχείρημα, ο γράφων έχει να κάνει δύο σημαντικές παρατηρήσεις.