Δεν είναι η πρώτη φορά που αρθρογραφώ για την απίστευτη υπερφορολόγηση στη χώρα μας, γεγονός που φτωχοποιεί τους συμπολίτες μας και πλήττει καίρια την ανταγωνιστικότητά μας και τις όποιες αναπτυξιακές κινήσεις επιχειρούνται κατά καιρούς να γίνουν.

Ενδεικτικά μόνο θα αναφερθώ σε φετινά άρθρα μου στο Euro2day.gr, όπως «Υπόθεση φορολογία: Πώς… δεν θα έρθει η ανάπτυξη», «Η δυστυχία του να φορολογείσαι στην Ελλάδα» και «Εφορία από συνεταίρος έγινε βασικός μέτοχος».

Ο λόγος για τον οποίον επανέρχομαι σήμερα είναι για να απαντήσω σε ορισμένους μύθους που -καλόπιστα ή κακόπιστα- εκφέρονται από ορισμένους.

Πολλά έχουν λεχθεί κατά καιρούς για τους ελεύθερους επαγγελματίες και τις μικρές επιχειρήσεις, όπως για παράδειγμα ότι πρέπει σε πολλές περιπτώσεις:

* Να συμπράξουν μεταξύ τους και να δημιουργήσουν μεγαλύτερα σχήματα.

* Να σταματήσουν να φοροδιαφεύγουν και να εισφοροδιαφεύγουν.

* Να δώσουν έμφαση στην απόκτηση υψηλότερης τεχνογνωσίας και στην υιοθέτηση των νέων τεχνολογιών.

* Να αποκτήσουν εξωστρέφεια, κοιτάζοντας παράλληλα και τις αγορές του εξωτερικού.

Κανείς δεν μπορεί να φέρει αντίρρηση σε όλα τα παραπάνω, ωστόσο θεωρώ πως αν πραγματικά θέλει η Πολιτεία να συμβάλει στην αναβάθμιση του ρόλου των ελεύθερων επαγγελματιών και των μικρών επιχειρήσεων (της ραχοκοκαλιάς δηλαδή της πραγματικής οικονομίας), τότε θα πρέπει να δημιουργήσει και το κατάλληλο περιβάλλον.

Και ξεκινάω:

Άγνωστος σε μένα επενδυτής από τη Λάρισα με πλησίασε πρόσφατα και με ευχαρίστησε θερμά. Γιατί; Γιατί, όπως θυμάται, με είχε ακούσει σε μια ημερίδα στην πόλη του το 2009, όταν προειδοποιούσα -από τότε- για τα μεγάλα δεινά που θα ακολουθούσαν στον ευρύτερο χρηματοοικονομικό κλάδο. Ως αποτέλεσμα, τόσο ο ίδιος όσο και οι γνωστοί του που επηρέασε, τοποθετήθηκαν σε άλλες (μη τραπεζικές) μετοχές και έτσι σήμερα καταγράφουν κέρδη και όχι βαρύτατες ζημίες.

Με αφορμή αυτό το περιστατικό ανέτρεξα στο παρελθόν και συγκέντρωσα πλήθος επίσημων και καταγεγραμμένων δηλώσεών μου κατά την περίοδο 2002-2015 (βλέπε ενδεικτικά μερικές από αυτές στο συνοδευτικό αρχείο) στις οποίες:

Οι πολιτικοί επιβάλλεται να λένε αλήθειες ακόμη και σε περιόδους που βρίσκονται κοντά σε εκλογικές αναμετρήσεις. Πιστεύω λοιπόν, ότι η αντιμετώπιση του ασφαλιστικού προβλήματος κάθε άλλο παρά εύκολη υπόθεση αποτελεί, γιατί πέρα από σημερινούς συνταξιούχους, η Πολιτεία θα πρέπει να φροντίζει και τους αυριανούς (τα «παιδιά» τους).

Το τελευταίο χρονικό διάστημα έχουν ακουστεί πολλά για τους «εβδομηντάρηδες συνταξιούχους», τα οποία προκάλεσαν αρνητικές εντυπώσεις.

Πρώτον, γιατί μια κοινωνία λέγεται «πολιτισμένη», όταν είναι σε θέση να σέβεται και να στηρίζει όλους τους πολίτες της και κυρίως τους ηλικιωμένους, τα παιδιά και τα άτομα με ειδικές ανάγκες. Ειδικότερα οι «εβδομηντάρηδες» είναι άτομα που έχουν προσφέρει πολλά στην κοινωνία και συνεχίζουν να προσφέρουν μέσα από τις συμβουλές τους, την εμπειρία τους και πολλές φορές ακόμη και μέσα από την εργασία τους.

Έχουν ειπωθεί τόσα ψέματα και έχουν δοθεί τόσο πολλές απατηλές υποσχέσεις για τις συντάξεις, έτσι ώστε κανείς πλέον να μην εμπιστεύεται κανέναν. Προσωπικά, δεν θέλω να ενταχθώ στη μακρά λίστα των αναξιόπιστων, αλλά αντίθετα επιθυμώ να εκφράσω τις απόψεις μου με σοβαρότητα και ειλικρίνεια.

Αλήθεια πρώτη: Οι κυβερνήσεις επί δεκαετίες μετέφεραν το «κόστος της λύσης» του ασφαλιστικού στους «επόμενους», οι οποίοι με τη σειρά τους έπρατταν αναλόγως. Για ψηφοθηρικούς λόγους και στο όνομα δήθεν κοινωνικής δικαιοσύνης ή κάποιας φαινομενικά εύλογης σκοπιμότητας απένειμαν άδικους πλασματικούς συντάξιμους χρόνους. Όσες φωνές προειδοποιούσαν για το τι θα ερχόταν, δεν εισακούονταν από κανέναν και έτσι φτάσαμε στα μνημόνια. Γιατί ο επιπόλαιος τρόπος χειρισμού του Συνταξιοδοτικού είναι ίσως ο βασικότερος παράγοντας που οδήγησε στη δημοσιονομική εκτροπή χώρας.

Στην εποχή που ζούμε, το μόνο βέβαιο είναι οι συνεχείς αλλαγές που σημειώνονται, τόσο σε τεχνολογικό επίπεδο όσο και κανονιστικό. Μια από αυτές τις αλλαγές που έχουν σχεδόν παγκόσμια εφαρμογή είναι η ανταλλαγή πληροφοριών μεταξύ όλων των φορολογικών Αρχών των χωρών του ΟΟΣΑ.

Μέχρι πρότινος, το ελβετικό τραπεζικό απόρρητο ήταν πλήρως κατοχυρωμένο και υποστηριζόταν από αυστηρούς και σοβαρούς ελβετικούς νόμους. Αυτό όμως άλλαξε εδώ και 1,5 χρόνο. Όλοι οι τραπεζικοί λογαριασμοί σε ελβετικές τράπεζες αποκαλύπτονται πια επίσημα στην ελληνική Εφορία, η οποία ερευνά τόσο την προέλευση των χρημάτων όσο και τη νομιμότητα διατήρησης του λογαριασμού. Σύντομα θα διερευνηθεί το θέμα και κανονιστικά, δηλαδή τον τρόπο ανοίγματος λογαριασμού και την εξυπηρέτησή του χωρίς την ανάλογη κανονιστική τραπεζική άδεια.

Το συμπέρασμα είναι ότι έχει αρθεί παγκοσμίως το τραπεζικό απόρρητο και όσοι έχουν τα χρήματά τους στο εξωτερικό έχουν την ίδια φορολογική μεταχείριση εάν τα είχαν στην Ελλάδα ή σε οποιοδήποτε άλλο μέρος του κόσμου, εφόσον είναι κάτοικοι Ελλάδος.

Πρόσφατα, το Eurogroup συμφώνησε σε μια ρύθμιση του ελληνικού δημόσιου χρέους, που σε γενικές γραμμές αθροίζεται:

Στις 24 Μαΐου, το Euro2day.gr φιλοξένησε άρθρο μου με τίτλο «Υπόθεση φορολογία: Πώς δεν θα έρθει η ανάπτυξη» στο οποίο κατέδειξα ότι η πολιτική της υπερφορολόγησης αποτελεί έναν πολύ βασικό λόγο για τον οποίο η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα που παρέμεινε για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα εντός μνημονίων και το γιατί η αναπτυξιακή ψαλίδα σε σύγκριση με τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες συνεχώς διευρύνεται.

Στις 29 Μαΐου, ένα δεύτερο άρθρο μου με τίτλο «H δυστυχία του να φορολογείσαι στην Ελλάδα» αποδείκνυε το πόσο αντιαναπτυξιακό, αντιπαραγωγικό και άδικο είναι το ισχύον φορολογικό πλαίσιο για τις ελληνικές επιχειρήσεις και τους λόγους για τους οποίους πολλές εξ αυτών αποφασίζουν να μεταφέρουν την έδρα τους στο εξωτερικό.

Και πριν… ο κόκορας λαλήσει τρεις φορές, η ΕΛΣΤΑΤ ανακοίνωσε ότι οι επενδύσεις στην Ελλάδα κατά το πρώτο φετινό τρίμηνο υποχρεώθηκαν σε πτώση 10,4%...

Πρόσφατα το Euro2day.gr φιλοξένησε άρθρο μου με τίτλο «Υψηλή φορολογία: Πώς δεν θα έρθει η ανάπτυξη», όπου αναλυόταν το γιατί η ελληνική οικονομία με αυτό το φορολογικό καθεστώς θα συνεχίσει να… σέρνεται κατά τα επόμενα χρόνια, σε αντίθεση με τις άλλες χώρες που θα αναπτύσσονται συνεχώς. Σε εκείνο το δημοσίευμα λοιπόν είχα προϊδεάσει για το σημερινό άρθρο, αντικείμενο του οποίου είναι η φορολογία και οι επιχειρήσεις.

Αφορμή του άρθρου ήταν η τοποθέτηση τηλεοπτικού πανελίστα, πως η φορολογία των επιχειρήσεων στην Ελλάδα είναι «κανονική» και όχι «υψηλή», αναφέροντας ως επιχείρημα τον συντελεστή άμεσης φορολογίας, που ανέρχεται σε 29%.